Zërin e kujt po dëgjojmë?

Postuar më 11 nëntor 2022 nga Jon Trotter

By Anita Rahma (emri i ndryshuar)

Pamje e lagjes së varfër, Azia Juglindore
Një pamje e deponisë së plehrave të lagjes së varfër, ku anëtarët e komunitetit fitojnë një jetesë shumë të varfër duke mbledhur dhe rishitur gjithçka që mund të gjejnë. Kur ndodhin përmbytje të shpeshta, shpërthimet e sëmundjeve të tilla si malaria dhe tifoja janë të përhapura.
Foto nga Anita Rahma
 
“Zoti nuk na ka thirrur të jemi të suksesshëm, por të jemi besnikë.” Këto fjalë i tha Nënë Tereza, e cila është, për ironi, ndoshta një nga njerëzit më të “suksesshëm” në planet – nëse e masim suksesin me famën, ndjekësit dhe ndikimin pozitiv në botë. Por si duhet ta përcaktojmë apo matim ne si të krishterë suksesin apo dështimin? Çfarë do të thotë t'i shërbejmë Perëndisë me besnikëri në kontekstet tona të veçanta? Si mund ta dimë ndonjëherë nëse po bëjmë mjaftueshëm apo jemi mjaft besnikë apo mjaftueshëm të suksesshëm?

Një shoqe në Harrisonburg, Va., kohët e fundit ndau me mua se në mëngjes ajo përpiqet të bëjë (1) përkushtime, (2) Duolingo, (3) mëngjes dhe (4) një vrap në mëngjes përpara se të shkojë në zyrën e saj. Është bukur kur kemi ritme dhe qëllime të arritshme për të na mbajtur të shëndetshëm dhe për të matur qartë "suksesin".

Por në fushën e misionit, shpesh kjo duket e pamundur. Kështu që shpesh gjërat duken jashtë kontrollit tonë dhe shumë nga energjia jonë shpenzohet vetëm për të mbijetuar në një kulturë, gjuhë dhe kontekst fetar të ndryshëm.

Ata prej nesh me fëmijë të vegjël në fushën e misionit e dinë shumë mirë se është e vështirë të matet një ditë e suksesshme. Lista e gjërave që duhet bërë për të mbijetuar është tepër e gjatë. A është një ditë e dështuar nëse humbas durimin dhe u bërtas fëmijëve të mi? Nëse kemi harruar të kemi perime si pjesë e vakteve tona? Nëse rrobat nuk janë bërë dhe enët nuk janë larë?

Në varësi të caktimit të misionit, mund të jetë shumë e vështirë të matet suksesi në shërbim. Për ata me një përshkrim të qartë të punës me një agjenci tashmë ekzistuese (p.sh. baritja e një kishe, mësimi në një shkollë, puna si mjek ose infermiere në një spital), ndoshta është më e lehtë në fund të një dite, një jave ose një term për t'u ndjerë sikur keni arritur diçka ose keni arritur qëllimet tuaja. Për ata prej nesh në territorin e paeksploruar të ministrisë, mund të duket e pamundur të matet.

Kohët e fundit kam reflektuar mbi Një jetë jashtë shtetit Blog që ne po mbjellim fara, por shumë shpesh ato fara vdesin—ose nuk e shohim kurrë rritjen. Thyerja e zemrës mund të duket shumë e vërtetë, por shpesh ne përpiqemi t'u tregojmë mbështetësve tanë në shtëpi vetëm histori pozitive, përparime, gëzime. Por ne duhet të flasim për vdekjet, pikëllimet dhe zhgënjimet brutale.
 
Zjarri i lagjeve të varfëra, 2020
Një zjarr në vitin 2020 shkatërroi pjesë të komunitetit të lagjeve të varfëra ku shërbejnë Anita dhe Yosiah.
Foto nga Anita Rahma
 
Në librin tim Përtej mureve tona: Gjetja e Jezusit në lagjet e varfëra të Xhakartës, përpiqem të tregoj sinqerisht për udhëtimin e ndjekjes së Jezusit në një fushë misioni të pamundur. Unë ndaj dhimbjet dhe humbjet e zemrës: zjarret, dëbimet, vdekjet e studentëve, sëmundjet dhe betejat e ekipit. Por unë besoj thellësisht se Jezusi është me ne në vuajtjet tona dhe se në njëfarë mënyre procesi i ecjes nëpër luginën e dështimeve dhe sfidave na ka sjellë më pranë Zotit tonë.

Kur u bashkua me Shërbëtorët e të varfërve urbanë të Azisë dymbëdhjetë vjet më parë, u internova fillimisht në lagjen e brendshme të qytetit të Downtown Eastside në Vankuver. Nevojat atje ishin tepër dërrmuese; fjalë për fjalë mijëra njerëz në rrugë duke luftuar me të pastrehët, varësinë nga droga dhe të përfshirë në industrinë e seksit.

Si mundem unë, një i ri i diplomuar në universitet, të bëja diçka për të bërë një ndryshim?


Për ata prej nesh në territorin e paeksploruar të shërbimit, suksesi mund të duket i pamundur të matet.

 
Një natë pata një ëndërr që nuk do ta harroj kurrë. Kam ëndërruar se kam marrë një zarf manilla me postë dhe në pjesën e përparme të zarfit ishte një kafkë dhe kocka tërthore. Kur hapa zarfin, më ra një copë letër me mbishkrimin e madh: e pamjaftueshme.

U zgjova, i tmerruar. Dhe më duhej të kaloja kohë duke u lutur dhe duke i kërkuar Zotit të më qetësonte. Ajo ëndërr ishte që Satani fliste gënjeshtra mbi mua. Është pëshpëritja (ose shpesh zëri i lartë) në kokën time, që më thotë se gjithçka që bëj është e pamjaftueshme. Unë kurrë nuk mund të bëj një ndryshim në pjesën lindore të qytetit të Vankuverit. Unë kurrë nuk mund të shoh ndryshim në këtë komunitet të lagjeve të varfëra ku ne kemi mbjellë veten për dhjetë vitet e fundit në Xhakartë. Nevojat janë tepër dërrmuese. Dhe unë jam i pamjaftueshëm.

Por, ka të vërteta për ta pushtuar atë zë.

Dhe e vërteta është se Jezusi mjafton. Jezusi është më se i mjaftueshëm. Jezusi është shpresa, e vërteta dhe jeta. Jezusi është shpresa për botën, familjet tona dhe veten tonë.

Më pëlqen mënyra se si e shprehu apostulli Gjon:
“Dhe Fjala u bë mish dhe banoi mes nesh dhe ne pamë lavdinë e tij, lavdinë e Birit të vetëm nga Ati, plot hir dhe të vërtetë… Sepse nga plotësia e tij ne të gjithë kemi marrë, hir mbi hir” (ESV, theksimi shtuar).


Dhe e vërteta është se Jezusi mjafton. Jezusi është më se i mjaftueshëm.

 
Ndërsa shërbejmë, qoftë jashtë shtetit në një vend tjetër, apo nëpër rrugë në lagjen tonë lokale, duhet të kujtojmë se kush jemi. Ne jemi shërbëtorë – dhe fëmijë – të një shpëtimtari të bukur, një mbreti të dashur dhe një miku që falë. Nuk kemi asgjë për të provuar, asnjë meritë për të fituar. Ne jemi falur; ne kemi marrë hir mbi hir. Dhe nga kjo plotësi – nga plotësia e tij – ne mund të bëhemi bartës të dashurisë dhe dhembshurisë së tij për ata që na rrethojnë.

Mendoj se Nënë Tereza kishte të drejtë. Ne nuk jemi thirrur për të qenë të suksesshëm; ne jemi thirrur të jemi besnikë. Le të marrim, çdo ditë, dashurinë e Zotit dhe të jetojmë në atë të vërtetë. Dhe kur dështojmë (që do ta bëjmë, sepse jemi njerëz), le të marrim edhe një herë hirin e Zotit për të vazhduar.


LEXIMI I LIBRIT:
Përtej mureve tona: Gjetja e Jezusit në lagjet e varfëra të XhakartësPërtej mureve tona: Gjetja e Jezusit në lagjet e varfëra të Xhakartës ofron një dritare unike se si mund të duket ministria në një mjedis të varfër urban. Autorja ndan historinë e mahnitshme të besnikërisë së Zotit në jetën e saj teksa ndjek Jezusin në lagjet e varfra të Xhakartës, Indonezi dhe ende jeton atje dymbëdhjetë vjet më vonë me të shoqin dhe dy djemtë e saj të vegjël.

Jo vetëm që fqinjët e saj myslimanë patën mundësinë të njihnin një ndjekës të Jezusit, por edhe vetë autorja është ndryshuar përgjithmonë nga përvojat e saj. Ndërsa jeta në lagjet e varfëra është shpesh e vështirë, edhe gëzimet janë të shumta.

—WILLIAM CAREY PUBLISHING


Anita Rahma dhe bashkëshorti i saj Yosiah (emrat janë ndryshuar) janë themelues të Shtëpisë së Shpresës, një program falas për kopshte dhe passhkollore në komunitetin e tyre të varfër në Xhakarta, Indonezi, në partneritet me Shërbëtorët e të varfërve urbanë të Azisë.

Paraqitur në: Të gjitha mesazhet, transformuar

BULETINI EMAIL

Regjistrohu për një buletin me email me Përditësimet, lajmet dhe ngjarjet e VMMmissions or shikoni një listë nga buletinet tona të tjera të emailit.