Ri-imagjinimi i misionit tonë
Në Shkodër, Shqipëri, qasja e takimit një me një hap dyert për ndarjen e ungjillit dhe për shumëzim.
Rritja në shërbim ka të bëjë me eksperimentimin dhe përshtatjen ndërsa ecni. Ne nuk mund të krijojmë një formulë, sepse pothuajse gjithçka që bëjmë varet nga kultura dhe konteksti. Është përmes gabimeve dhe sukseseve në procesin e shërbesës që mësojmë më shumë. Ne duhet të jemi të gatshëm të ndryshojmë qasjen tonë ndërsa mësojmë nga konteksti ynë pritës.
Gjithmonë kam besuar se investimi i kohës për të ndarë me të tjerët se si Zoti e ka transformuar jetën tuaj është mënyra më e mirë për të ndikuar në jetën e tyre. Gjërat e thella në zemrat e njerëzve mund të trajtohen vetëm kur të dalin në dritë. Sidomos brenda një konteksti kulturor të "nderit dhe turpit", njerëzit janë në gjendje të jenë më të hapur në mjediset një për një në një mënyrë që nuk do të kishin guximin ta bënin në një mjedis grupor. Dishepullimi një-në-një ofron mundësinë për t'u përqëndruar në sfidat personale dhe për të arritur zemrat, nëpërmjet fjalës së Perëndisë dhe lutjeve tuaja për to.
Ne përpiqemi të ndërtojmë një qasje të përshtatshme dhe pjesëmarrëse në kontekstin tonë kulturor duke kujtuar gjithmonë të jemi të ndjeshëm ndaj Frymës së Shenjtë dhe ndaj kulturës sonë pritëse. Për shembull, në kontekstin shqiptar, të ftosh dikë për të pirë kafe është sa e përshtatshme dhe efektive. Mund të japë rezultate të mira, duke hapur dyert për predikimin e ungjillit. Pra, nëse çdo person që është i pjekur shpirtërisht arrin të arrijë një jetë më shumë në këtë mënyrë, fillon shumëzimi.
Qëllimi është që ai që merr mesazhin e ungjillit të piqet deri në atë pikë sa ta ndajë atë besim me të tjerët. Kjo mund të krijojë një ndryshim të madh në një komunitet në afat të gjatë. Për më tepër, dishepullimi një-në-një ju lejon të përshtatni dialogun sipas pjekurisë shpirtërore të secilit person ose situatës që dikush po kalon.
Ne mund të shohim rezultate pozitive nga kjo qasje. Ndonjëherë, ndryshimet dhe tranzicionet mund të kenë një ndikim shumë negativ në jetën tonë në afat të shkurtër. Megjithatë, nëse marrim parasysh një qasje afatgjatë ndaj ministrisë, të njëjtat tranzicione dhe ndryshime mund të jenë pozitivisht të fuqishme dhe të hapin sytë!
Qëllimi është që ai që merr mesazhin e ungjillit të piqet deri në atë pikë sa ta ndajë atë besim me të tjerët.
Kanë kaluar dy vjet që kur kaluam një tranzicion në fushën e misionit që ndikoi drejtpërdrejt si në familjen, ashtu edhe në shërbimin tonë. Ky ndryshim na u detyrua nga pandemia dhe duke qenë se ndodhi shumë shpejt, nuk ishte planifikuar mirë. Megjithatë, duke parë prapa, kuptoj se gjithçka ndodhi sepse ishte koha për të ecur përpara dhe për të kapërcyer disa nga sfidat në jetën tonë, duke filluar nga shtëpia jonë.
Pak para tranzicionit tonë të papritur, ne kishim zbuluar se djali ynë Paulo ka disleksinë e çrregullimit të të mësuarit. "Po tani?" ne menduam. Ne jetojmë në një vend pa burime në këtë fushë. Mora përsipër të mësoja për disleksinë në përpjekje për ta ndihmuar atë. Paulo gradualisht rishpiki veten dhe u përpoq të gjente metoda për të kapërcyer këtë pengesë në jetën e tij.
Me tranzicionin tonë të papritur në ministri, atij gjithashtu iu desh të ndryshonte shkollën, të bënte miq të rinj dhe të gjente një rrjet të ri mbështetës mësuesish që i kuptonin vështirësitë e tij. Çfarë kohe adaptimi kaluam! Kërkonte prej nesh një sasi të pabesueshme elasticiteti. Përmes këtyre përvojave të vështira, isha i qëllimshëm për të qenë dishepull me djalin tim. Qëllimi im ishte të arrija zemrën e tij dhe të kuptoja emocionet e tij. Ai shpesh qante, gjë që do të jepte mundësinë për t'u lutur së bashku për situatat e vështira që po kalonte. Zoti ishte në punë dhe siguronte mjete për të përfshirë emocionet e tij dhe për të kapërcyer sfidat.
Paulo tani është 12 vjeç. Ai ka shumë miq të rinj. Në shkollën e tij të re, mësuesit janë shumë më fleksibël për ta ndihmuar atë. Ai ka një zemër për t'i shërbyer Perëndisë në kishë; ai ndihmon me median gjatë shërbesave të kishës të dielën dhe ndihmon mësuesit e shkollave të së dielës me fëmijët më të vegjël. Përjetimet e tij traumatike janë shndërruar në një dëshmi!
Burimi ynë kryesor për përhapjen e ungjillit janë njerëzit, por është Shpirti ai që vepron në jetën e atyre që angazhohemi me ungjillin. Gjithçka që mund të bëjmë është të jemi të qartë për rolin dhe qëllimin tonë në veprën pajtuese të Perëndisë në botë. Gjithçka fillon me njohjen e shpëtimit, paqes dhe pajtimit të Perëndisë në zemrat tona. Më pas ajo zë rrënjë në shtëpitë dhe familjet tona dhe përfundimisht shtrihet në kishën, komunitetin dhe rrjetin tonë të ndikimit.
Sot po shërbejmë në Shkodër për shkak të dëshmisë që pamë në jetën e çiftit të ri shqiptar që na ftuan të punonim këtu. Ne pamë tek ata një dëshirë të zjarrtë për t'u shërbyer njerëzve me dashurinë e pakushtëzuar të Krishtit. Pastor Gusti dhe bashkëshortja e tij Visa prej disa kohësh ishin në procesin e mbjelljes së kishës “Guri i Themelit të Shkodrës” kur ne iu bashkuam këtu. Kishte ende shumë punë për të bërë për të forcuar shërbesat e kishës dhe për t'u regjistruar ligjërisht në qeveri. Ne e pranuam ftesën e tyre dhe së bashku kemi punuar drejt këtyre qëllimeve. Pjesa e regjistrimit ligjor të kishës përfundoi në më pak se tre muaj. Zoti po punon përmes shërbesave të ndryshme të kishës dhe ajo punë ka filluar të japë fryte.
Një nga mënyrat se si Perëndia ka punuar është se menjëherë pasi u transferuam në këtë qytet, kisha u zhvendos gjithashtu në një vend më të madh, por shumë më sfidues, në një lagje myslimane. Ndërtesa e kishës nuk duket si një kishë tradicionale. Është vetëm një shtëpi trekatëshe me një hapësirë tregtare në nivelin e rrugës. Ditën e parë, vendosëm një tabelë të vogël me emrin e kishës përpara. Një nga fqinjët tanë të rinj vuri re tabelën dhe ne po lëviznim gjërat brenda. Së shpejti, ai erdhi dhe pyeti: "Çfarë do të bësh atje?" I thamë se kjo ndërtesë tani do të shërbente si kishë. Përfitoi nga rasti për të na kujtuar se ishim në një lagje myslimane. Ne e pyetëm atë: "A jeni muslimanë të mirë apo të këqij?" Ai u përgjigj: "Të mira, sigurisht!" Kështu që ne u përgjigjëm se edhe ne jemi njerëz të mirë dhe jemi këtu për të bekuar komunitetin e tij.
Ne nuk kemi probleme të vazhdueshme me fqinjët tanë në lidhje me ndërtesën. Kjo është pjesërisht sepse në kontekstin tonë kulturor mysliman shqiptar, një kishë konsiderohet kishë vetëm nëse është një ndërtesë e projektuar dhe e ndërtuar për këtë qëllim. Nga këndvështrimi ynë biblik, sigurisht, është komuniteti që mblidhet së bashku në emrin e Jezusit ai që e bën një kishë kishë.
Pas vitit të parë në Shkodër, Gusti dhe Visa iu desh të kalonin disa sfida ndërsa ndoqën thirrjen e tyre baritore. Për shkak se ne patëm një përvojë të ngjashme, Zoti na dha mundësinë të ishim pjesë e rrjetit të tyre mbështetës. Ne ishim në gjendje t'i ndihmonim ata në një mënyrë të qëllimshme.
Jemi shumë të lumtur të dëshmojmë gjithçka që Perëndia ka bërë dhe do të vazhdojë të bëjë nëse nuk heqim dorë nga udhëtimi në mes të sfidave të shërbimit. Kur Krishti jeton mes njerëzve në mes të betejave, ai mund të sigurojë shpresë për të tjerët që përballen me sfida të ngjashme. Më gjerësisht, ne gjithmonë mendojmë se si t'i mbajmë së bashku perspektivat afatshkurtra dhe afatgjata. Kjo na ndihmon të kujtojmë se pavarësisht nga prania jonë, puna e shumëzimit të Zotit do të vazhdojë përmes dishepujve shqiptarë vendas që po bëjmë përmes marrëdhënieve tona të qëllimshme një-me-një.
Solange Tartari punon për të shumuar dishepuj, udhëheqës dhe komunitete besimi me bashkëshortin e saj Rafael në Shkodër, Shqipëri, në partneritet me Aleancën Menonite Ungjillore të Brazilit.